MAI NAUTRES

« Me too »… Quò vòu dire : « Mai me, sei una femna que, a un moment de sa vita, se trobet forçada de donar son còrs a un fumelaire desvergonhat. Me sente plan umiliada e esmalida. Vòle pus contunhar de trainar ’quela chaulhadura que ne’n sei pas causa, la vau tornar au salopard naut plaçat que s’a siervit de me... »

D’un pauc de mai, « Me too » se diriá parier en occitan nontronés : « Mai me aitot », prononçat *maimetot ! « Moi itou », en francés familhar, auriá lo mesma sense e la mesma pareissença fonetica, mas siriá plan desconvenent per dire l’umiliacion de ’quelas femnas. L’etimologia de too, que es derivat de la particula to, a ren a veire emb « aitot » en occitan nontronés, mai itou que se tròba dins quauques dialectes d’oíl e que es marcat vx et fam. dins lo Robert. Dirai ren de l’origina de « aitot », mai de itou, perque m’es ’vis que i a ren de segur. Pòde pas mai dire si lo « aitot » nontronés es parent de « maitot », que se ditz alhors, mas quo es probable. Los amics dau Perigòrd centrau saben ben que sei un « me-disent », un Occitan que ditz « mai me » au luòc de « ieu tanben ». Aitot me, aitot tu, aitot se (eu tanben), aitot ela, aitot nautres/vautres, aitot ilhs/elas… Mai me, mai tu, mai se… Voletz un exemple ?

« Me, sei per lo bon òrdre, [disset Lesbanat]. – E ben mai me, ditz lo Redond. » (E.D.)

« Mai me aitot » me fai pensar a una fòrma locala dau juec de Pigeon vole que ai coneguda. Un daus goiats damandava aus autres de respondre « Mai me aitot » a tot çò que disiá :

« Vau dins lo bòsc – Mai me aitot. – Còpe un aubre. – Mai me aitot. – Sege las pòsts. – Mai me aitot. – Fau un bac. – Mai me aitot. – Chie dedins. – Mai me aitot. – Zo minge. – … »

Los mens desgordits se fasian benleu afinar, mas n’i aviá benleu un, pus fin que los autres, que respondiá : « Grand ben te fase ! »…

Per me far perdonar ’quelas trivialitats, voldriá dire quauques mots dau libre que sei a legir. Quo es lo darnier roman de l’escrivana sud-africana Nadine Gordimer (1923-2014), Prèmi Nobel de literatura (1991), titolat No Time Like the Present e publicat en 2012. Revirada francesa : Vivre à présent. Podem i segre l’istòria recenta de l’Africa dau Sud viscuda dau dedins per un òme blanc e sa femna negra que s’an aimats quand eran tots dos combatents contra l’apartheid. An vut la mòrt de prep e conegut la preison. La vita era simpla dins lo maquís : l’opression/la libertat, los camaradas/los enemics.

Aura Steve e Jabu menen una vita « normala » – la vita ven « normala » quand òm fai mai de cas de sos pitits problemas personaus que daus afars collectius. Son plan estimats e pas maluros dins lur banlega poblada de vieilhs camaradas de « la Lucha ». Ganhen lur vita onestament, cherchen pas los avantatges, an una dròlla e un dròlle. Lur filosofia es la de Nelson Mandela e de Desmond Tutu, ubuntu : sei çò que sei perque setz çò que setz. Ubuntu, nòstra umanitat comuna. Lo perdon, pas l’oblit ; la reconeissença de la fauta e la reparacion, pas la venjança.

Mas per lur país, « lo present » es chaulhat per daus problemas enòrmes : la paubretat, lo SIDA, lo niveu daus estudiants negres, quauques empluiats negres sauvatjament umiliats per daus estudiants blancs, los immigrants daus país vesins que la gent ne’n vòlen pas, la criminalitat dins las vilas, l’acusacion de corrupcion e de demagogia contra  Zuma, lo noveu menaire de lur partit. Zuma vai venir president. Zuma, lur vielh camarada que faguet dietz ans de trabalhs forçats a Robben Island autres còps… Lo mesma Zuma siriá un fumelaire, un charlatan, un purit, un coquin. La vita « normala » es venguda terriblament complicada per los ancians combatents que cresen enquera a ubuntu.

E lo nòstre, de present, au mes de mai de 2020 ? Una epidemia que, Diu mercés, demenha petit a petit en Euròpa mas que contunha de tuar daus mila de gents, mai que mai daus paubres, dins las Americas. Devem preveire mens de trabalh dins los mes que venen, mai de chaumaires, de las dificultats per los jòunes. Un representant daus patrons voldriá aver lo drech de far trabalhar la gent sens los paiar, d’autres – una autra – de chaulhar la natura. Per tornar far partir l’economia e sauvar los emplecs, çò-disen. Un òme pòrta plancha contra daus ministres. « Demagogia judiciara », çò-ditz un filosòfe conegut. Una dama compren pas, mas compren pas, degun pòt li explicar, perque a pas lo drech d’espandre sa pelha sus la plaja e se coijar dessus per far cueire sa genta codena au solelh. Un òme enquera jòune que a agut la maladiá e que es pas enquera garit dos mes après, que se damanda si garirá, li respond que faudriá benleu un pauc mai d’umilitat, que los sabents saben pas tot, que los medecins e lo governament avancen a paupas, que los medecins, los infirmiers, los serviciaus daus ospitaus e de las maisons de retirada fan per lo mielhs, que tots fan çò que pòden. Lo menaire d’un grand sindicat ditz que faudriá benleu ’restar de se brejar automaticament per un òc-es, per un non. Ubuntu, si òm vòu. Los dirigents de dos grands país d’Euròpa damanden aus país vesins los pus riches de prener una pus granda partida de la despensa per dire que tornam partir tots ensemble, los que an los mens sufert, mai los autres.

Un bon estat d’esperit e los bons sentiments sufisen pas per resòure los problemas personaus, politics, sociaus, economics, environamentaus…., mas pòden permetre de boissar quauquas difficultats que empaichen de los atacar. Lo present a beu estre « una demorança dangierosa », Nadine Gordimer pensa que, per son país e son epòca, s’òfrir lo luxe dau cinisme siriá una folia (1). Mai me, mai nautres.

A Javerlhac, lo 23 dau mes de mai de 2020

(1) Citacion en testa dau libre de Nadine Gordimer : « Though the present remains / A dangerous place to live, / Cynicism would be a reckless luxury » (Keorapetse Kgositsile)