А.С. Пушкин   Капитанская дочка

A.S. Poshquin La Filha dau capitani

Revirat dau russe en occitan per Jan-Peire Reidi

– Escolta, disset Pogachòv, sasit per una idéia meitat sauvatja. Te vau dire una faula que me fuguet contada per una vielha Calmic quand era pitit.

« Un còp era una agla que damandet ad una graula :

– Perqué vives sus terra tres cents ans de temps e ieu en tot nonmas trenta-e-tres ans ?

– Quo es, mon amija, que beves dau sang viu e ieu minge nonmas de la charn mòrta.

L’agla se calculet :

– Perqué pas eissaiar de minjar totas doas la mesma chausa ?

– D’acòrd.

L’agla e la graula s’enlerteren. Porteren los uelhs sus un chavau mòrt. Davaleren e se pauseren. La graula se metet de lo becar e zo trobet bon. L’agla zo bequet un còp, dos còps, flacasset sas alas e disset a la graula :

– Non, sòr graula ; pusleu que de minjar de la charonha, vau mai se gorjar de sang viu un bon còp, e aprep, vene que podrá ! »

– Coma trobas lo conte calmic ?

– Farlabicat, li respondí. Mas per me, viure de murtre e de brigandatge, quo es minjar de la charn de cadabre.

 Lo roman de Poshquin La Filha dau capitani (1836) es un daus prumiers chaps-d’òbra de la literatura russa. Conta coma lo jòune Griniòv ganha l’amor e l’onor au temps de la revòlta de Pogachòv, lo Cosac que se fai passar per lo tsar jos lo lo regne de Catarina II. Periòda treblada que trasvira las vitas de tots e farja los caractàris de quauques uns.

Portats per un recit plasent que ven dramatic e que nos laissa pas pausar lo libre avant la darniera linha, nos veiquí partits dins l’estepa russa au segle XVIII, darreir Griniòv e Pogachòv, coma los sodards, los Cosacs, e de la gent dau pòble que cresem desjà coneitre.

L’occitan daus trobadors e de Mistral, jos sa fòrma lemosina, pòrta plan gentament los vestits de Poshquin, lo grand poeta de la terra russa que fuguet tuat en duel per un Francés a la debuta de 1837, un mes aprep la publicacion de son roman.